Info ECAG

Coraz więcej kręgów politycznych Europy wyraża wątpliwości wobec gotowości Ukrainy do podpisania umowy stowarzyszeniowej z Unią Europejską. W ostatnich publikacjach informowaliśmy o postępującej oligarchizacji życia publicznego nad Dnieprem.

  prof. Borys Dołgow

Konflikt wewnętrzny w Egipcie jest odbiciem schizmy w egipskim społeczeństwie. 14 sierpnia siły polityczne Egiptu i wojskowe siły specjalne, zgodnie z rozkazem ministra spraw wewnętrznych i prokuratora generalnego, zlikwidowały obozy protestujących i barykady w Kairze, na dziedzińcu meczetu, na placach Rabaa al-Adawiya, Nahda w Gizie i Uniwersytetu Kairskiego. To tu zwolennicy Bractwa Muzułmańskiego przeprowadzali demonstracje, żądając powrotu do władzy Mohammeda Morsiego.

  dr Jarosław Tomasiewicz

Tzw. rewolucja 30 czerwca obaliła rząd Braci Muzułmańskich (BM, al-Ichwan al-Muslimin) i wprowadziła do rządu liberałów z Egipskiej Partii Socjaldemokratycznej. Jednak wbrew nadziejom laickiej opozycji nie oznacza to, że najludniejszy kraj arabski znalazł się na drodze do demokracji [1]. W niespójnej koalicji przeciw Mursiemu, obejmującej elementy postmubarakowskie, ultraortodoksyjnych salafitów z partii Nur [2] oraz głęboko podzieloną (od komunistów po liberałów) opozycję świecką, od początku decydującą rolę odgrywała armia. To armia od przewrotu Wolnych Oficerów w 1952 roku tworzy fundamenty ustroju [3]. 

geopolityka  Aleksandr Kuzniecow

Wydarzenia, które otrzymały w prasie nazwę „Arabskiej wiosny”, przyczyniły się do masowych ruchów narodowych w krajach Bliskiego Wschodu, obalenia szeregu reżimów dyktatorskich i do masakr podczas wojen domowych w Libii i Syrii. Nie ulega wątpliwości, iż protesty w krajach arabskich miały głębokie przyczyny wewnętrzne, których dogłębna analiza wymagałaby osobnego artykułu.

geopolityka  Elżbieta Daszkowska

Lata 2011 i 2012 okazały się czasem pełnym wyzwań dla polityki zagranicznej UE i Turcji. Wybuch tzw. „arabskiej wiosny” był sprawdzianem zarówno dla państw Europy, jak i kraju znad Bosforu. Co więcej, w przypadku tego ostatniego nastąpiła dalsza reorientacja polityki zagranicznej w kierunku obszaru Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu (MENA), wywołana w dużym stopniu brakiem postępu w rozmowach Ankary z Brukselą w kwestii akcesji do UE, jak również reakcjami Ankary na wydarzenia bliskowschodnie w 2011 r. 

  Jędrzej Czerep, dr Robert Czulda, dr Katarzyna Górak-Sosnowska,
dr Marta Woźniak, Marcin Toboła, Tomasz Otłowski

Przyszłość Północnej Afryki i Bliskiego Wschodu rysuje się dziś jako szereg znaków zapytania. Przy sprzyjających warunkach może zarówno dojść do kolejnej fali wystąpień i przemian poszerzających swobody obywatelskie, regres w stronę „czarnej dziury” bezpieczeństwa na mapie świata, jak i utrzymanie wątłego status quo. Jedno jest pewne: „Arabska Wiosna” wytworzyła niesłychanie ciekawe dla obserwatora „laboratorium przemian”, które warto, a nawet trzeba obserwować.

  ECAG

Syryjski minister informacji Omran al-Zoabi stwierdził podczas konferencji prasowej, że model sprawowania rządów przez Bractwo Muzułmańskie w Egipcie, będąc w opinii wielu ekspertów czymś w rodzaju „zastępczego przywództwa”, zakończył się klęską. Świadczą o tym tłumy Egipcjan, które po raz kolejny wyszły na ulicę, by protestować przeciwko, jak to nazwali protestujący „nowemu faraonowi z Bractwa Muzułmańskiego”, prezydentowi Mohammedowi Mursiemu. 

geopolityka  Ronald Lasecki

Zapoczątkowane policyjną interwencją z 31 maja przeciwko demonstrantom okupującym park przy placu Taksim w Stambule, a ogarniające następnie cały kraj masowe wystąpienia przeciwko premierowi Recepowi Tayyipowi Erdoğanowi i jego Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) każą postawić pytanie o dalszą rolę Turcji w koalicji antysyryjskiej. 

  ECAG

Podczas piątkowego (31.05) kazania w katarskim Doha wpływowy, w kręgach salafickich, szejka i duchowny Jusuf al-Karadawi po raz kolejny wezwał sunnitów do przyłączenia się do wojny przeciwko Syrii: „Wzywam muzułmanów całego świata, by pomogli naszym braciom zostać zwycięzcami..."

  Elżbieta Daszkowska

Ścisła integracja z krajami Europy Zachodniej stanowiła strategiczny cel polityki zagranicznej Turcji już od lat 50. XX w. Z tego też powodu Ankara jest jednym z najstarszych członków Sojuszu Północnoatlantyckiego (od 1952 r.), a pierwszy raz wniosek o członkostwo do Wspólnot Europejskich zgłosiła jeszcze w 1959 r.